Dede Bana Masal Yaz 1

Dede Bana Masal Yaz

Ne yaz­ma­lı­yım, nasıl mutlu ede­rim? Dü­şün­düm. Uzak geç­mi­şi­mi­zin masum hal­le­ri geldi gözümün önüne. Ne kadar iyi­ler dedim. En mutlu za­man­la­rı­mı­zı ya­şı­yor­lar. En hu­zur­lu, kay­gı­sız an­la­rı­mı­zı. Ru­hu­mu­zu ona­ra­cak şey­ler, sev­gi­le­ri­nin sı­cak­lı­ğın­da ne güzel du­ru­yor. O sı­cak­lık­la insan acaba ço­ğa­la­cak mı, di­yo­rum. Kö­tü­lü­ğü suçla­yan­la­rın, yü­re­ği­mi­zi in­ci­ten­le­rin si­lah­la­rı onun­la su­sa­cak mı? On­lar­la ge­ri­de ka­la­cak mı sı­kın­tı­lar. Kötü yal­nız­lık­lar. Hem bi­li­yor, hem bil­mi­yo­rum.

Güzel ya­şa­nan ço­cuk­luk dö­ne­mi ne büyük bir ser­vet­miş meğer. Biz­ler bu ser­ve­te onlar kadar sahip de­ğil­dik ama ha­tı­rı sa­yı­lır­dı işte. Tamam di­yo­rum, bak işte ya­zı­yo­rum. Çok şe­ker­si­niz di­yo­rum önce. Umu­du­muz­sunuz. Düş­le­ri­miz­siniz bizim. Yü­zü­müz­de­ki gü­lü­cük­le­rin bü­yü­sü­nü siz­den alı­yo­ruz biz. Büyük bir güç ta­şı­yor­su­nuz ışı­ğı­nı­zın saf­lı­ğın­da. Kö­tü­lük­le­rin üs­tü­nü ör­tecek ışığı. İle­ri­de daha iyi an­la­ya­cak­sı­nız, henüz ba­şa­ra­ma­mış olsak da yo­lun­da yü­rü­dü­ğü­müz özgür dünya si­zin­le ku­ru­la­cak. Taze bir umut­la. Bir­bi­ri­ni­zi sev­dik­çe ya­lan­dan kur­tu­la­cak in­san­lık. İşte, bunu bi­li­yo­rum!

İlk gü­nü­nüz­dü. Bir su dam­la­sı gibi bebek ko­ku­nuz­la düş­müş­tü­nüz avu­cu­mu­za. Uy­ku­suz ge­ce­ler­de an­ne­nin yor­gun­lu­ğu­nu bile alan dün­ya­nın en güzel ko­ku­su. Işıl ışıl yanan göz­le­ri­ni­zi aç­tı­nız sonra. Ayağa kalk­tı­nız. Biz ise bir otu­rup bir kal­ka­rak önü­nü­zü aç­ma­yı ba­şa­ra­ma­dık. Kö­tü­lü­ğün tü­rev­le­ri bütün il­kel­li­ğiy­le kol ge­zi­yor. Uta­nı­yo­ruz. Ma­sal­la­ra sığ­ma­yan koca ev­ren­de oy­na­ya­cak kü­çü­cük bir alan bı­rak­ma­dık size. Düş­le­ri­ni­zin can­lan­dı­ğı ev ön­le­ri bile işgal al­tın­da. Boş ar­sa­lar oto­park oldu. Et­ra­fı­nız­da sev­gi­ni­zi çelen öf­ke­ler yine ses­siz­lik is­ti­yor siz­den. Ko­nuş­ma­yın di­yor­lar. Oysa, susan in­sa­nın ya­ra­tıl­dı­ğı dünya nasıl sizin ola­bi­lir?

Çok şey­ler ya­şı­yo­rum si­zin­le. Dolu dolu gül­me­yi, durup du­rur­ken bir mü­zik­le ritim tut­ma­yı, bin bir hü­ner­le dans eden fi­gür­le­ri. Kö­re­be­yi, sak­lam­ba­cı. Yeni öğ­ren­di­ğim po­pü­ler “yer­den yük­sek” oyu­nu­nu. Bu oyun­lar­la içim­de­ki yaşlı/çocuk si­zin­le hop­la­yıp zıp­lı­yor. Sak­la­nı­yor, ko­şu­yor, di­di­şi­yor. Se­vim­li hır­çın­lı­ğı­nı­zı iz­le­me­ye doyum ol­mu­yor. Hı­zı­na ye­ti­şil­me­yen cı­vıl­ cıvıl oluşunuzda yük­sek tan­si­yo­nu­mu bile unu­tu­yo­rum. Çocuk olup si­zin­le bü­yü­mek is­ti­yor insan. Si­zin­le ve yavaş yavaş. Kay­bo­lan bütün sev­gi­le­ri geri ve­re­bil­sey­dim di­yo­rum. Ah keşke!

Haydi daha siz kendi masalınızı yazmadınız mı?

Masalınızı gönderin yayınlayalım. Ya da burayı tıklayarak yazmaya başlayın.

Alışveriş Sepeti

close
error: